Vandaag "it will be sunny", zegt de meteoman, maar met kans op afscherming door hoge cirrus bewolking tussen 13:00 en 14:00. Daarom een iets kortere taak van net over de 60 kilometer.
Martijn legt uit
Rigids kieken
De rigids en de vrouwen starten voor ons, maar gaan maar langzaam omhoog. Toch zien we niemand echt uitzakken, dus zodra ons startwindow wordt geopend, gaan we na enige twijfel toch ook maar de lucht in. Martijn is eigenlijk de enige van de Nederlanders die redelijk snel omhoog komt. Voor mij, Erik en Hadewych staat deze dag in het teken van oneindig lang ploeteren zonder ergens te komen.
De bellen zijn wel te centreren, maar na een rondje of drie zijn ze steeds weer verdwenen. Dus het is met een hele groep piloten van hot naar her, steeds weer langzaam omhoog klauteren en de hoogte weer verliezen op weg naar de volgende thermiek marker. Van mijn lotgenoten die op dit moment voor de start zitten lukt het slechts een enkeling om boven de ridge uit te komen. In de tussentijd horen we dat Martijn al op 25 km van het parcours zit...
Na anderhalf uur, waar Erik en ik tussendoor nog snel even de startcylinder hebben gepakt, is er plotseling een momentje dat het wat beter is en de hele bubs van 10 delta's en evenzoveel parapenters (de start voor vrijvliegers is op dit moment ook weer opengesteld, dus het wordt drukker en drukker) gaan in een grote gaggle omhoog tot zo'n 2000 meter, wat nog ruim onder de hoogte is van de gaggels in de verte. Maar met deze hoogte lukt het Erik en mij wel het eerste keerpunt te halen bij de hogere kam achter de start.
De lift waar ik op gerekend had bij deze kam blijft echter uit, en noodgedwongen moeten we terug richting het dal vliegen, waar ik uiteindelijk weer op starthoogte aankom. Dan begint het spelletje opnieuw. Langzaam klimmend, tot uiteindelijk 1600 meter begin ik er een beetje genoeg van te krijgen. Alles geprobeerd, vlak draaien, stijl draaien, bij de rots, links, rechts, bij het meer, niets werkt. De schaduw opwerpende cirrus helpt ook al niet erg mee. En als wat je doet niet werkt, heb ik geleerd, moet je wat anders proberen.
Erik heeft het inmiddels opgegeven en is geland op het officieele landingsveld in Doussard, waar hij wordt aangekondigd bij de landing "Team Hollande: Messieur Honings". Ik besluit verder te vliegen naar de " tweede tand" (never give up, never surrender, Zoltar!), wetende van de eerste twee taken dat als je daar te laag aankomt je waarschijnlijk geen lift vindt, maar goed, je moet wat. Helaas resulteert deze strategie als verwacht in wederom in het uitzakken en een landing op het parapente veldje.
Ik kan een lift terugkrijgen met de Amerikanen dus ben dit keer mooi op tijd terug. Martijn blijkt na zijn eerste spurt ook niet veel verder gekomen te zijn dan hij al was, maar toch goed gedaan voor een beginner (zijn eigen woorden) met pas vier vluchten op zijn toestel (Seedwings Spider). Bij het uitlezen blijk ik 9961 meter te hebben gevlogen van de taak. 39 minder dan minimum distance: ik kan me niet herinneren ooit zo lang te hebben geploeterd zonder ook maar iets te bereiken.
Er is ook nog positief nieuws te melden: vandaag was een hele goede training in gaggle vliegen voor mij. En niet minder belangrijk: het hele Nederlandse team staat wederom veilig aan de grond, wat helaas niet voor alle deelnemers gezegd kan worden (inmiddels drie deelnemers met botbreuken).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten