Maandag 30 juni 2014
Na twee rustdagen, een met veel wind en een met bakken met regen, lijkt het erop dat we vandaag weer van start kunnen. Het is nog wel een natte boel op de camping, want het heeft de hele nacht doorgeregend, maar het zonnetje schijnt al lekker. Volgens de weerman ziet het er goed uit met een wolkenbasis tot waarschijnlijk 1900 meter en goede thermiek. Wel kans op uitsmering/overcast (alweer) en het is erg koud op wolkenbasis (1 graden volgens XC-Skies), dus ik pak mijn Nieuw Zeelandse schapenwol truitje er maar weer bij.
Wordt vervolgd...
maandag 30 juni 2014
zaterdag 28 juni 2014
Rustdag
Zaterdag 28 juni 2014
Vandaag een rustdag: er wordt 50 km per uur wind voorspeld en vanavond regen tot morgenmiddag (dus ook morgen waarschijnlijk geen taak of iets kleins aan het einde van de middag).
Om 11:00 wordt er een open discussie georganiseerd over de toekomst van de sportclass. Is dit bedoelt voor top piloten of zou dit gelimiteerd moeten worden tot nieuwe piloten of piloten die al sport class wedstrijden vliegen? Limitaties bedenken voor het gebruikte materiaal of niet (geen carbon, maximale aspect ratio, etc.). Evenveel meningen als aanwezigen. Het enige waar we het een beetje over eens zijn is dat het van groot belang is dat er nieuwe piloten worden aantrokken door de sport class wedstrijden, wat met veel succes gebeurt in onder andere de USA.
Vanavond op het programma: bring your own meat BBQ met een bandje en wat al niet meer...
En hier nog een mooi filmpje van de openingsceremonie en de eerste taak.
Vandaag een rustdag: er wordt 50 km per uur wind voorspeld en vanavond regen tot morgenmiddag (dus ook morgen waarschijnlijk geen taak of iets kleins aan het einde van de middag).
Om 11:00 wordt er een open discussie georganiseerd over de toekomst van de sportclass. Is dit bedoelt voor top piloten of zou dit gelimiteerd moeten worden tot nieuwe piloten of piloten die al sport class wedstrijden vliegen? Limitaties bedenken voor het gebruikte materiaal of niet (geen carbon, maximale aspect ratio, etc.). Evenveel meningen als aanwezigen. Het enige waar we het een beetje over eens zijn is dat het van groot belang is dat er nieuwe piloten worden aantrokken door de sport class wedstrijden, wat met veel succes gebeurt in onder andere de USA.
Vanavond op het programma: bring your own meat BBQ met een bandje en wat al niet meer...
Erik houdt onze worstjes in de gaten
En hier nog een mooi filmpje van de openingsceremonie en de eerste taak.
Derde taak: ploeteren
Vrijdag 27 juni 2014
Vandaag "it will be sunny", zegt de meteoman, maar met kans op afscherming door hoge cirrus bewolking tussen 13:00 en 14:00. Daarom een iets kortere taak van net over de 60 kilometer.
De rigids en de vrouwen starten voor ons, maar gaan maar langzaam omhoog. Toch zien we niemand echt uitzakken, dus zodra ons startwindow wordt geopend, gaan we na enige twijfel toch ook maar de lucht in. Martijn is eigenlijk de enige van de Nederlanders die redelijk snel omhoog komt. Voor mij, Erik en Hadewych staat deze dag in het teken van oneindig lang ploeteren zonder ergens te komen.
De bellen zijn wel te centreren, maar na een rondje of drie zijn ze steeds weer verdwenen. Dus het is met een hele groep piloten van hot naar her, steeds weer langzaam omhoog klauteren en de hoogte weer verliezen op weg naar de volgende thermiek marker. Van mijn lotgenoten die op dit moment voor de start zitten lukt het slechts een enkeling om boven de ridge uit te komen. In de tussentijd horen we dat Martijn al op 25 km van het parcours zit...
Na anderhalf uur, waar Erik en ik tussendoor nog snel even de startcylinder hebben gepakt, is er plotseling een momentje dat het wat beter is en de hele bubs van 10 delta's en evenzoveel parapenters (de start voor vrijvliegers is op dit moment ook weer opengesteld, dus het wordt drukker en drukker) gaan in een grote gaggle omhoog tot zo'n 2000 meter, wat nog ruim onder de hoogte is van de gaggels in de verte. Maar met deze hoogte lukt het Erik en mij wel het eerste keerpunt te halen bij de hogere kam achter de start.
De lift waar ik op gerekend had bij deze kam blijft echter uit, en noodgedwongen moeten we terug richting het dal vliegen, waar ik uiteindelijk weer op starthoogte aankom. Dan begint het spelletje opnieuw. Langzaam klimmend, tot uiteindelijk 1600 meter begin ik er een beetje genoeg van te krijgen. Alles geprobeerd, vlak draaien, stijl draaien, bij de rots, links, rechts, bij het meer, niets werkt. De schaduw opwerpende cirrus helpt ook al niet erg mee. En als wat je doet niet werkt, heb ik geleerd, moet je wat anders proberen.
Erik heeft het inmiddels opgegeven en is geland op het officieele landingsveld in Doussard, waar hij wordt aangekondigd bij de landing "Team Hollande: Messieur Honings". Ik besluit verder te vliegen naar de " tweede tand" (never give up, never surrender, Zoltar!), wetende van de eerste twee taken dat als je daar te laag aankomt je waarschijnlijk geen lift vindt, maar goed, je moet wat. Helaas resulteert deze strategie als verwacht in wederom in het uitzakken en een landing op het parapente veldje.
Ik kan een lift terugkrijgen met de Amerikanen dus ben dit keer mooi op tijd terug. Martijn blijkt na zijn eerste spurt ook niet veel verder gekomen te zijn dan hij al was, maar toch goed gedaan voor een beginner (zijn eigen woorden) met pas vier vluchten op zijn toestel (Seedwings Spider). Bij het uitlezen blijk ik 9961 meter te hebben gevlogen van de taak. 39 minder dan minimum distance: ik kan me niet herinneren ooit zo lang te hebben geploeterd zonder ook maar iets te bereiken.
Er is ook nog positief nieuws te melden: vandaag was een hele goede training in gaggle vliegen voor mij. En niet minder belangrijk: het hele Nederlandse team staat wederom veilig aan de grond, wat helaas niet voor alle deelnemers gezegd kan worden (inmiddels drie deelnemers met botbreuken).
Vandaag "it will be sunny", zegt de meteoman, maar met kans op afscherming door hoge cirrus bewolking tussen 13:00 en 14:00. Daarom een iets kortere taak van net over de 60 kilometer.
Martijn legt uit
Rigids kieken
De rigids en de vrouwen starten voor ons, maar gaan maar langzaam omhoog. Toch zien we niemand echt uitzakken, dus zodra ons startwindow wordt geopend, gaan we na enige twijfel toch ook maar de lucht in. Martijn is eigenlijk de enige van de Nederlanders die redelijk snel omhoog komt. Voor mij, Erik en Hadewych staat deze dag in het teken van oneindig lang ploeteren zonder ergens te komen.
De bellen zijn wel te centreren, maar na een rondje of drie zijn ze steeds weer verdwenen. Dus het is met een hele groep piloten van hot naar her, steeds weer langzaam omhoog klauteren en de hoogte weer verliezen op weg naar de volgende thermiek marker. Van mijn lotgenoten die op dit moment voor de start zitten lukt het slechts een enkeling om boven de ridge uit te komen. In de tussentijd horen we dat Martijn al op 25 km van het parcours zit...
Na anderhalf uur, waar Erik en ik tussendoor nog snel even de startcylinder hebben gepakt, is er plotseling een momentje dat het wat beter is en de hele bubs van 10 delta's en evenzoveel parapenters (de start voor vrijvliegers is op dit moment ook weer opengesteld, dus het wordt drukker en drukker) gaan in een grote gaggle omhoog tot zo'n 2000 meter, wat nog ruim onder de hoogte is van de gaggels in de verte. Maar met deze hoogte lukt het Erik en mij wel het eerste keerpunt te halen bij de hogere kam achter de start.
De lift waar ik op gerekend had bij deze kam blijft echter uit, en noodgedwongen moeten we terug richting het dal vliegen, waar ik uiteindelijk weer op starthoogte aankom. Dan begint het spelletje opnieuw. Langzaam klimmend, tot uiteindelijk 1600 meter begin ik er een beetje genoeg van te krijgen. Alles geprobeerd, vlak draaien, stijl draaien, bij de rots, links, rechts, bij het meer, niets werkt. De schaduw opwerpende cirrus helpt ook al niet erg mee. En als wat je doet niet werkt, heb ik geleerd, moet je wat anders proberen.
Erik heeft het inmiddels opgegeven en is geland op het officieele landingsveld in Doussard, waar hij wordt aangekondigd bij de landing "Team Hollande: Messieur Honings". Ik besluit verder te vliegen naar de " tweede tand" (never give up, never surrender, Zoltar!), wetende van de eerste twee taken dat als je daar te laag aankomt je waarschijnlijk geen lift vindt, maar goed, je moet wat. Helaas resulteert deze strategie als verwacht in wederom in het uitzakken en een landing op het parapente veldje.
Ik kan een lift terugkrijgen met de Amerikanen dus ben dit keer mooi op tijd terug. Martijn blijkt na zijn eerste spurt ook niet veel verder gekomen te zijn dan hij al was, maar toch goed gedaan voor een beginner (zijn eigen woorden) met pas vier vluchten op zijn toestel (Seedwings Spider). Bij het uitlezen blijk ik 9961 meter te hebben gevlogen van de taak. 39 minder dan minimum distance: ik kan me niet herinneren ooit zo lang te hebben geploeterd zonder ook maar iets te bereiken.
Er is ook nog positief nieuws te melden: vandaag was een hele goede training in gaggle vliegen voor mij. En niet minder belangrijk: het hele Nederlandse team staat wederom veilig aan de grond, wat helaas niet voor alle deelnemers gezegd kan worden (inmiddels drie deelnemers met botbreuken).
Tweede taak
Donderdag 27 juni 2014
Vandaag gaat het dan gebeuren. Een joekel van een taak (voor sport class dan) wordt uitgezet voor zowel de dames en de sport class van 92 km. Dat wordt nog pittig met mijn vliegende baksteen.
Een half uur voor de startgate, om 14:30, niet lang na het openen van de launch window staan Martijn, Erik en ik in de startrij. Direct na de start gaan we gelijk goed omhoog, maar het is wel af en toe zoeken naar de beste core.
Geen van ons is eigenlijk op tijd op hoogte. Enkele honderden meters boven ons zie ik de hele club wegsperen. Ik draai toch maar geduldig omhoog en op wolkenbasis ga ik ook op pad. De bellen worden in ieder geval mooi aangegeven. 4 minuten na de start hoor ik Martijn over de radio iets in de trant van "wanneer is de start? oh, ik zie het al, nog iets van 11 minuten". Zucht... Ik schreeuw over de radio dat de start al 5 minuten geleden was, maar geen reactie. Tien minuten later merk ik dat ik de PTT knop heb losgetrokken. Ik plug 'm weer in en het contact is terug.
Het eerste keerpunt is simpel en op de terugweg kom ik Erik tegen die iets minder snel op hoogte was en nog verder achter ligt. Samen draaien we naar wolkenbasis en ik vertrek naar de overkant van het meer. Aan de overkant wordt het lastig: de hele kam ligt in de schaduw door steeds verdere uitsmering van de wolken. Op 1400 meter draai ik met 4 andere delta's in zwak spul omhoog. Er is ook een irritante parapente die hardnekkig tegen ons indraait op dezelfde hoogte. Op een gegeven moment besluiten de andere delta's toch maar door te vliegen. Ik wacht even af of ze wat vinden, zodat ik van ze kan profiteren, maar het lijkt er niet op dat ze wat vinden, dus ik besluit ook maar verder te gaan, inmiddels onder ridgehoogte.
Steeds lager en lager in de schaduw, ik zie het somber in en ben al op zoek naar het beste landingsveld. Helemaal aan het eind van de kam zie ik plotseling een miniscuul stukje zon met daarboven de vleugel van de zweedse Johanna, mijn redder in nood. Ik weet weer op te klimmen tot wolkenbasis en kan het tweede keerpunt halen. Via dezelfde weg besluit ik terug te gaan, maar de hele kam ligt nu in de schaduw. Ook bij de gaggle met rigids waar ik een paar honderd meter onder door vlieg biedt geen soelaas.
Langs de kam, steeds lager en lager. Een van de amerikanen zit bij mij in de buurt. Hij gooit de handdoek in de ring, want ik zie 'm het dal in draaien naar de landingsvelden. Ik heb misschien nog 50 meter meer en net over de hoogspanningskabels kom ik iets heel zwaks tegen. Met plus een half bijt ik me vast in de bel en langzaam maar zeker kom ik weer boven de ridge en wordt de bel sterker en sterker. Als ik op 2000 meter zit zie ik Erik ruim over me heenkomen, maar hij vliegt verder naar de rand van het meer om daar zoveel mogelijk hoogte te pakken voor de oversteek.
Als ik even later ook op weg ga om de oversteek te wagen, besef ik na 25% van de oversteek dat ik op deze manier wel heel laag bij het keerpunt aan ga komen en besluit 90 graden uit koers te gaan de kortste route naar de bergen, in dit geval de startberg. Van daaruit gaat het maar moeizaam, ook hier veel schaduw. Dan maak ik een kritieke fout: omdat het maar matig omhoog gaat steek ik naar de "tweede tand", maar kom onder het steile rotsachtige gedeelte uit. Hier was ik bij de start de eerste dag ook al bijna uitgezakt en dit keer gaat het niet anders. Had ik toch 200 meter extra moeten pakken achteraf. Uiteindelijk sta ik onder aan deze berg op het parapente veldje, vlakbij mijn landing van de eerste taak.
Het was zeker een mooie vlucht, maar ik denk dat er wel iets meer in had gezeten. Het blijft lastig, het geduld op te brengen voldoende hoogte te pakken met een toestel met matige steek-prestaties. Achteraf hoor ik dat Erik het keerpunt net wel heeft gehaald maar daarna ook uitzakte en op Doussard is geland. Martijn is nog een stuk verder weten te komen, een km of 20 en is vlakbij keerpunt 4 geland. Erik haalt eerst mij op en daarna Martijn met zijn bus, een flink stuk rijden. Bij terugkomst moeten we ook nog mijn auto van de berg halen, dus uiteindelijk zijn we pas half elf terug op de camping. Boven op de berg eten Erik en ik nog wat in het restaurant, maar we maken beide vrij ongelukkige menu keuzes: Erik een rauwe homp vlees (tartare) en ik een stinkende worst gemaakt van lever met pens in een schapedarm (ofzoiets).
Vandaag gaat het dan gebeuren. Een joekel van een taak (voor sport class dan) wordt uitgezet voor zowel de dames en de sport class van 92 km. Dat wordt nog pittig met mijn vliegende baksteen.
Een half uur voor de startgate, om 14:30, niet lang na het openen van de launch window staan Martijn, Erik en ik in de startrij. Direct na de start gaan we gelijk goed omhoog, maar het is wel af en toe zoeken naar de beste core.
De eerste winddummies gaan al goed omhoog
Mooie wolken aan het begin van de middag
Geen van ons is eigenlijk op tijd op hoogte. Enkele honderden meters boven ons zie ik de hele club wegsperen. Ik draai toch maar geduldig omhoog en op wolkenbasis ga ik ook op pad. De bellen worden in ieder geval mooi aangegeven. 4 minuten na de start hoor ik Martijn over de radio iets in de trant van "wanneer is de start? oh, ik zie het al, nog iets van 11 minuten". Zucht... Ik schreeuw over de radio dat de start al 5 minuten geleden was, maar geen reactie. Tien minuten later merk ik dat ik de PTT knop heb losgetrokken. Ik plug 'm weer in en het contact is terug.
Het eerste keerpunt is simpel en op de terugweg kom ik Erik tegen die iets minder snel op hoogte was en nog verder achter ligt. Samen draaien we naar wolkenbasis en ik vertrek naar de overkant van het meer. Aan de overkant wordt het lastig: de hele kam ligt in de schaduw door steeds verdere uitsmering van de wolken. Op 1400 meter draai ik met 4 andere delta's in zwak spul omhoog. Er is ook een irritante parapente die hardnekkig tegen ons indraait op dezelfde hoogte. Op een gegeven moment besluiten de andere delta's toch maar door te vliegen. Ik wacht even af of ze wat vinden, zodat ik van ze kan profiteren, maar het lijkt er niet op dat ze wat vinden, dus ik besluit ook maar verder te gaan, inmiddels onder ridgehoogte.
Steeds lager en lager in de schaduw, ik zie het somber in en ben al op zoek naar het beste landingsveld. Helemaal aan het eind van de kam zie ik plotseling een miniscuul stukje zon met daarboven de vleugel van de zweedse Johanna, mijn redder in nood. Ik weet weer op te klimmen tot wolkenbasis en kan het tweede keerpunt halen. Via dezelfde weg besluit ik terug te gaan, maar de hele kam ligt nu in de schaduw. Ook bij de gaggle met rigids waar ik een paar honderd meter onder door vlieg biedt geen soelaas.
Langs de kam, steeds lager en lager. Een van de amerikanen zit bij mij in de buurt. Hij gooit de handdoek in de ring, want ik zie 'm het dal in draaien naar de landingsvelden. Ik heb misschien nog 50 meter meer en net over de hoogspanningskabels kom ik iets heel zwaks tegen. Met plus een half bijt ik me vast in de bel en langzaam maar zeker kom ik weer boven de ridge en wordt de bel sterker en sterker. Als ik op 2000 meter zit zie ik Erik ruim over me heenkomen, maar hij vliegt verder naar de rand van het meer om daar zoveel mogelijk hoogte te pakken voor de oversteek.
Als ik even later ook op weg ga om de oversteek te wagen, besef ik na 25% van de oversteek dat ik op deze manier wel heel laag bij het keerpunt aan ga komen en besluit 90 graden uit koers te gaan de kortste route naar de bergen, in dit geval de startberg. Van daaruit gaat het maar moeizaam, ook hier veel schaduw. Dan maak ik een kritieke fout: omdat het maar matig omhoog gaat steek ik naar de "tweede tand", maar kom onder het steile rotsachtige gedeelte uit. Hier was ik bij de start de eerste dag ook al bijna uitgezakt en dit keer gaat het niet anders. Had ik toch 200 meter extra moeten pakken achteraf. Uiteindelijk sta ik onder aan deze berg op het parapente veldje, vlakbij mijn landing van de eerste taak.
Het was zeker een mooie vlucht, maar ik denk dat er wel iets meer in had gezeten. Het blijft lastig, het geduld op te brengen voldoende hoogte te pakken met een toestel met matige steek-prestaties. Achteraf hoor ik dat Erik het keerpunt net wel heeft gehaald maar daarna ook uitzakte en op Doussard is geland. Martijn is nog een stuk verder weten te komen, een km of 20 en is vlakbij keerpunt 4 geland. Erik haalt eerst mij op en daarna Martijn met zijn bus, een flink stuk rijden. Bij terugkomst moeten we ook nog mijn auto van de berg halen, dus uiteindelijk zijn we pas half elf terug op de camping. Boven op de berg eten Erik en ik nog wat in het restaurant, maar we maken beide vrij ongelukkige menu keuzes: Erik een rauwe homp vlees (tartare) en ik een stinkende worst gemaakt van lever met pens in een schapedarm (ofzoiets).
woensdag 25 juni 2014
Deltawachten
Vandaag zag er veelbelovend uit: een flink hogere wolkenbasis van 2000 tot 2200 meter, wat nog niet heel veel is, maar vergeleken met de 1500 meter van gisteren een hele vooruitgang. Ook de wolken zagen er prachtig uit, mooie platte onderkanten, juiste formaat. Helemaal goed. Bij de pilot briefing kregen we een mooie taak voorgeschoteld van iets meer dan 60 km. Maar het mocht niet zo zijn. De wind was net een beetje aan de harde kant en ik zag zelf al een beetje op tegen de start met een dergelijke wind.
Afijn, de organisatie en safety commissie hebben uiteindelijk besloten de dag te cancellen, dus na een dagje deltawachten was het weer inpakken en naar beneden.
Afijn, de organisatie en safety commissie hebben uiteindelijk besloten de dag te cancellen, dus na een dagje deltawachten was het weer inpakken en naar beneden.
dinsdag 24 juni 2014
Eerste taak
Dinsdag 24 juni 2014
Vandaag was het dan zover, tijd voor de eerste taak van het WK. De hele ochtend en uiteindelijk tot ver in de middag zitten veel van de bergtoppen in de wolken. Hier en daar wat ontploffende wolken, dus dat beloofd nog niet zoveel goeds.
Erik en Martijn hebben een zogenaamde priority start. Wegens in het verleden behaalde punten in sport class competities staan ze bij de eerste tien en moeten ze ergens vooraan gaan staan. Ik moet achteraan, maar kan een heerlijk rustige ruime opbouwplek vinden bij de parapente start bovenaan. Martijn heeft veel problemen met zijn GPS vandaag. Bij de start verdwijnen er plotseling waypoints, die we handmatig en met veel hoofdrekenwerk er weer terug in weten te krijgen, en later, tijdens de vlucht weigert de navigatie ook dienst, zodat hij niet precies weet of hij keerpunten nu wel of niet heeft gehaald. Sub-optimaal.
De Sport Class start is erg laat: pas om 15:00 mogen we van de berg af en de daadwerkelijke start is pas om 15:45. Dat wordt een latertje. Tegen deze tijd zijn alle rigids al lang op weg, en ook de vrouwen zijn al vertrokken, die mochten een half uur eerder. In ieder geval lekker rustig op de start.
Afgezien van de iets kleinere start cylinder is onze taak gelijk aan die van de vrouwen. Eerst naar het noorden langs het meer richting Annecy, oversteken naar de andere kant en weer terug naar een punt noord van de start in de vallei achter het eerste keerpunt. Vervolgens langs de start naar de vallei ten zuiden van de start en vervolgens naar het landingsterrein bij Doussard.
Erik, Martijn en ik start vrijwel gelijktijdig en we hebben elkaar al snel gevonden in de lucht. In een minuut of 2 zijn we op wolkenbasis, die slechts 1500 meter is. De start is echter pas over ruim 20 minuten, dus samen met een hele zwerm sport class piloten lummelen we wat rond in de buurt van de start cyclinder.
Mijn start lijkt echt nergens op: ik zit 50 tot 100 meter onder de meeste andere piloten en ben denk ik wel een minuut te laat. Dat moet morgen beter. Een gedeelte van de piloten weet de volgende kam hoog genoeg te bereiken en kan daar omhoog draaien. Zelf heb ik enorme turbulentie van de richels in de lijzijde en moet met een bak met sink richting het meer naar lager gelegen terrein. Een veel slechter begin kan ik me niet voorstellen. Gelukkig zie ik voor me een aantal piloten die waarschijnlijk iets soortgelijks hebben gedaan, omhoog draaien. Ik sluit onderaan aan en haal een flink deel van de daar draaiende piloten opweg omhoog weer in. Eenmaal op wolkenbasis kom ik Martijn weer tegen en samen gaan we op weg naar de richel aan het meer bij het eerste keerpunt.
Ik heb duidelijk de beter lijn te pakken en kom net boven de richel aan zo'n 100 meter hoger dan Martijn. Dan maak ik echter een kritische fout en laat wat zwak spul liggen, in de hoop op beter. Bij keerpunt 1 zijn echter geen landingsmogelijkheden. Uiteindelijk kom ik zo dicht bij het keerpunt, dat ik 'm toch maar snel pak en terugvlieg naar landbaar terrein. Gelukkig met de wind mee, dus ik haal het riant. Ik zit echter wel zo laag dat ik alleen nog maar wat kan soaren op een of ander laag richeltje. Een aantal keer heen en weer en dan is het gedaan en moet ik landen. Martijn landt uiteindelijk uren later een paar honderd meter verder van mij vandaan, maar waarschijnlijk zonder het eerste keerpunt te hebben gerond. Erik heeft niet lang na de start over de radio gemeld dat z'n VG vast zit op de full-VG stand en keert terug naar de landing bij HQ. Voor de landing geen problemen vanwege een mooi landingswindje, maar wel jammer.
Van Erik heb ik begrepen dat Hadewych de lage wolkenbasis weinig aantrekkelijk vond en uiteindelijk ook bij HQ is geland.
De resultaten van de Nederlanders zijn nog niet optimaal, maar het was zeker geen makkelijke dag, met zo'n lage wolkenbasis en een deltavlieger die soms wel de vliegeigenschappen van een baksteen lijkt te hebben. Met slechts 1 persoon op goal en een grote groep minder of net over de minimum distance blijkt de taak slechts 370 punten waard te zijn voor de winnaar, dus de wedstrijd ligt nog helemaal open...
Vandaag was het dan zover, tijd voor de eerste taak van het WK. De hele ochtend en uiteindelijk tot ver in de middag zitten veel van de bergtoppen in de wolken. Hier en daar wat ontploffende wolken, dus dat beloofd nog niet zoveel goeds.
Erik en Martijn hebben een zogenaamde priority start. Wegens in het verleden behaalde punten in sport class competities staan ze bij de eerste tien en moeten ze ergens vooraan gaan staan. Ik moet achteraan, maar kan een heerlijk rustige ruime opbouwplek vinden bij de parapente start bovenaan. Martijn heeft veel problemen met zijn GPS vandaag. Bij de start verdwijnen er plotseling waypoints, die we handmatig en met veel hoofdrekenwerk er weer terug in weten te krijgen, en later, tijdens de vlucht weigert de navigatie ook dienst, zodat hij niet precies weet of hij keerpunten nu wel of niet heeft gehaald. Sub-optimaal.
De Sport Class start is erg laat: pas om 15:00 mogen we van de berg af en de daadwerkelijke start is pas om 15:45. Dat wordt een latertje. Tegen deze tijd zijn alle rigids al lang op weg, en ook de vrouwen zijn al vertrokken, die mochten een half uur eerder. In ieder geval lekker rustig op de start.
Afgezien van de iets kleinere start cylinder is onze taak gelijk aan die van de vrouwen. Eerst naar het noorden langs het meer richting Annecy, oversteken naar de andere kant en weer terug naar een punt noord van de start in de vallei achter het eerste keerpunt. Vervolgens langs de start naar de vallei ten zuiden van de start en vervolgens naar het landingsterrein bij Doussard.
Lage wolkenbasis overal om ons heen
Uitzicht in richting noord / Annecy
De taak van vandaag
Erik, Martijn en ik start vrijwel gelijktijdig en we hebben elkaar al snel gevonden in de lucht. In een minuut of 2 zijn we op wolkenbasis, die slechts 1500 meter is. De start is echter pas over ruim 20 minuten, dus samen met een hele zwerm sport class piloten lummelen we wat rond in de buurt van de start cyclinder.
Mijn start lijkt echt nergens op: ik zit 50 tot 100 meter onder de meeste andere piloten en ben denk ik wel een minuut te laat. Dat moet morgen beter. Een gedeelte van de piloten weet de volgende kam hoog genoeg te bereiken en kan daar omhoog draaien. Zelf heb ik enorme turbulentie van de richels in de lijzijde en moet met een bak met sink richting het meer naar lager gelegen terrein. Een veel slechter begin kan ik me niet voorstellen. Gelukkig zie ik voor me een aantal piloten die waarschijnlijk iets soortgelijks hebben gedaan, omhoog draaien. Ik sluit onderaan aan en haal een flink deel van de daar draaiende piloten opweg omhoog weer in. Eenmaal op wolkenbasis kom ik Martijn weer tegen en samen gaan we op weg naar de richel aan het meer bij het eerste keerpunt.
Ik heb duidelijk de beter lijn te pakken en kom net boven de richel aan zo'n 100 meter hoger dan Martijn. Dan maak ik echter een kritische fout en laat wat zwak spul liggen, in de hoop op beter. Bij keerpunt 1 zijn echter geen landingsmogelijkheden. Uiteindelijk kom ik zo dicht bij het keerpunt, dat ik 'm toch maar snel pak en terugvlieg naar landbaar terrein. Gelukkig met de wind mee, dus ik haal het riant. Ik zit echter wel zo laag dat ik alleen nog maar wat kan soaren op een of ander laag richeltje. Een aantal keer heen en weer en dan is het gedaan en moet ik landen. Martijn landt uiteindelijk uren later een paar honderd meter verder van mij vandaan, maar waarschijnlijk zonder het eerste keerpunt te hebben gerond. Erik heeft niet lang na de start over de radio gemeld dat z'n VG vast zit op de full-VG stand en keert terug naar de landing bij HQ. Voor de landing geen problemen vanwege een mooi landingswindje, maar wel jammer.
Martijn's landing op het parapente veld
Van Erik heb ik begrepen dat Hadewych de lage wolkenbasis weinig aantrekkelijk vond en uiteindelijk ook bij HQ is geland.
De resultaten van de Nederlanders zijn nog niet optimaal, maar het was zeker geen makkelijke dag, met zo'n lage wolkenbasis en een deltavlieger die soms wel de vliegeigenschappen van een baksteen lijkt te hebben. Met slechts 1 persoon op goal en een grote groep minder of net over de minimum distance blijkt de taak slechts 370 punten waard te zijn voor de winnaar, dus de wedstrijd ligt nog helemaal open...
maandag 23 juni 2014
Trainingsdag afgelast
Maandag 23 juni 2014
Vandaag vroeg op om op tijd te zijn voor de teamleader briefing, waar ik me maar voor heb opgeofferd. De safety en task commity voor de verschillende klassen worden gepresenteerd (gekozen hoeft er niet door de lage hoeveelheid aangemelde kandidaten). Voor de sport class zijn er helemaal geen vrijwilligers die zich hebben aangemeld, dus de meet director zal zelf een aantal ervaren personen aanwijzen. Verder veel vragen over de regels, gap parameters en wat al niet meer.
Iets na tienen is dan de briefing voor alle piloten. De weerman komt zoals verwacht met een negatief advies voor vandaag vanwege een naderende depressie met veel regen. Martijn, Erik en ik besteden de rest van de ochtend met het bestuderen van de geografische kaart van de regio en het uitzoeken van de beste routes voor oversteken van het meer en goede routes tussen de te verwachtte keerpunten.
De rest van de dag blijkt het achteraf nog prima weer te zijn, alhoewel erg winderig. Pas tegen 18:00 beginnen er donkere wolken te ontstaan en begint het te donderen
Morgen op het programma: de eerste echte wedstrijddag.
Live tracking voor de verschillende klasses hier
Iets na tienen is dan de briefing voor alle piloten. De weerman komt zoals verwacht met een negatief advies voor vandaag vanwege een naderende depressie met veel regen. Martijn, Erik en ik besteden de rest van de ochtend met het bestuderen van de geografische kaart van de regio en het uitzoeken van de beste routes voor oversteken van het meer en goede routes tussen de te verwachtte keerpunten.
De rest van de dag blijkt het achteraf nog prima weer te zijn, alhoewel erg winderig. Pas tegen 18:00 beginnen er donkere wolken te ontstaan en begint het te donderen
Morgen op het programma: de eerste echte wedstrijddag.
Live tracking voor de verschillende klasses hier
Safety briefing & Openingsceremonie
Zondag 22 juni 2014
Op het programma vandaag: de verplichte safety briefing voor alle piloten om 13:30 en om 17:00 de openingsceremonie. Een kwartier voor de safety briefing rijden Erik en ik van de camping naar Head Quarters (HQ). Een bord aldaar vermeld dat de safety briefing om 15:00. Typisch. Ik begin een patroon te zien. Terug naar de camping en om 15:00 zitten we dan allemaal in de gymzaal. De belangrijkste mensen van de organisatie worden voorgesteld, Flip geeft een speech namens de CIVL/FAI, een interessante presentatie over de rol van psychologie bij het ontstaan van ongelukken bij deltavliegen en dan met name de optimisme bias, een presentatie van de natuurpersoon die verteld waar je waarschijnlijk aangevallen kan worden door roofvogels en hoe je kan herkennen dat je op moet hoepelen, iets over het landingsterrein en nog iets over de vele hoogspanningskabels in dit gebied, waar ze zijn en wat je moet doen als je er in komt (niets).
Na afloop is het dan tijd voor de openings ceremonie. Vanwege mijn eerdere ervaringen bij het WK in Forbes, Australië en het EK in Kayseri, Turkije was mijn verwachting dat we enkele kilometers door het dorp zouden moeten sjokken in een parade. Dit keer ging het net wat anders. Allereerst: heel veel foto's van alle landen met een naambord plus vlag. Daarna een rondje om de sporthal, nog meer foto's, gevolgd door wat speeches van de lokale bobo's en dat was 't dan. Vanwege de hitte vindt ik het wel prima zo.
Nadat Flip als laatste het woord neemt en het WK officieel voor geopend verklaard gaan we aan de Franse variant van Sangria, die we redelijk voelen aankomen. Er worden nog wat ballonnen opgelaten door beroemdheden uit het heden en verleden van het deltavliegen en krijgen uiteindelijk een welverdiend, goed smakend Frans maal voorgeschoteld.
Morgen op het programma: traningsdag.
Op het programma vandaag: de verplichte safety briefing voor alle piloten om 13:30 en om 17:00 de openingsceremonie. Een kwartier voor de safety briefing rijden Erik en ik van de camping naar Head Quarters (HQ). Een bord aldaar vermeld dat de safety briefing om 15:00. Typisch. Ik begin een patroon te zien. Terug naar de camping en om 15:00 zitten we dan allemaal in de gymzaal. De belangrijkste mensen van de organisatie worden voorgesteld, Flip geeft een speech namens de CIVL/FAI, een interessante presentatie over de rol van psychologie bij het ontstaan van ongelukken bij deltavliegen en dan met name de optimisme bias, een presentatie van de natuurpersoon die verteld waar je waarschijnlijk aangevallen kan worden door roofvogels en hoe je kan herkennen dat je op moet hoepelen, iets over het landingsterrein en nog iets over de vele hoogspanningskabels in dit gebied, waar ze zijn en wat je moet doen als je er in komt (niets).
Safety briefing
Na afloop is het dan tijd voor de openings ceremonie. Vanwege mijn eerdere ervaringen bij het WK in Forbes, Australië en het EK in Kayseri, Turkije was mijn verwachting dat we enkele kilometers door het dorp zouden moeten sjokken in een parade. Dit keer ging het net wat anders. Allereerst: heel veel foto's van alle landen met een naambord plus vlag. Daarna een rondje om de sporthal, nog meer foto's, gevolgd door wat speeches van de lokale bobo's en dat was 't dan. Vanwege de hitte vindt ik het wel prima zo.
Openingsceremonie
Nadat Flip als laatste het woord neemt en het WK officieel voor geopend verklaard gaan we aan de Franse variant van Sangria, die we redelijk voelen aankomen. Er worden nog wat ballonnen opgelaten door beroemdheden uit het heden en verleden van het deltavliegen en krijgen uiteindelijk een welverdiend, goed smakend Frans maal voorgeschoteld.
Food!
Het volksdansen is aan ons niet echt besteed
Morgen op het programma: traningsdag.
zondag 22 juni 2014
Aankomst en voorbereidingen voor het WK.
Het is bijna zover: de Dutchies gaan naar het WK Sportsclass / Womans in Annecy!
Vrijdag 20 juni 2014
Na 24 uur tuffen met de sleurhut, inclusief een schoonheidslaapje, kom ik tegen de middag aan op de camping Nubliere, direct aan de zuidkant van het meer van Annecy. Hadewych, die meedoet met de 'Womans' is er al ruim een dag, en heeft laten weten een andere camping te verkiezen vanwege de vele kindertjes, drukte en het lawaai van de grote weg naast Nubliere. Aangezien ik de camping van tevoren al betaald heb en het eigenlijk wel een perfecte camping vindt, zoek ik een mooi plekje en neem eerst maar een duik in het nog vrij koele, heldere meer. Het is hier zo rond de 30 graden met een heerlijk zonnetje, dus daar knap ik wel van op. Na afloop het landingsterrein maar even inspecteren, waar ik Hadewych tref, net terug van een mooi vluchtje. Behalve Hadewych nog vele andere bekenden en onbekenden nog even een handje geschud, oa Mart, Heather en Dennis Pagen.
Behalve Hadewych, bestaat het Nederlandse team uit Erik Honings, Martijn Doeland en mijzelf. Afgezien van Hadewych doen wij allemaal mee met de Sport class competitie. Geen van ons, of überhaupt iemand die ik ken heeft Martijn ooit ontmoet, aangezien hij in Bordeaux woont en ook pas een aantal jaren vliegt, dus dat wordt nog een verassing wat we voor iemand zullen treffen. Erik en Martijn vertrekken beide pas deze avond dus die zal ik morgen pas treffen bij de registratie. Erik kon pas laat weg, omdat zijn bus in reparatie was bij de garage
Zaterdag 21 juni 2014
Om half zeven s'ochtends krijg ik een SMS'je van Hadewych. Of ik misschien om 8.30 op HQ wil zijn, want dan opent de registratie. "Tering, waarom zo vroeg?" denk ik bij mezelf, en SMS terug: "Vooruit dan maar". Soms ben ik echt te aardig. Eenmaal op HQ blijkt dat de Franse organisatie er nog niet echt klaar voor is. Na een half uur wat rondlummelen en hier en daar een praatje maken begint het te lopen. Inmiddels heb ik van Erik een berichtje gekregen dat ie om een uur of 10 aan zou komen en ook van Martijn krijg ik een berichtje dat ie met zijn Franse vriendin en haar drie kinderen is aangekomen en naar HQ komt. Dit is wel een grote verassing, ik ging er even vanuit dat ie alleen zou komen. Zijn vriendin blijkt een vrolijk figuur en ook de kinderen gedragen zich helemaal top (eentje zoekt uit een zak M&M's alle oranje uit en geeft ze aan mij).
Na de registratie moeten we onze vliegers nog even opzetten in de gymzaal voor sprog-metingen ed. Mijn toestel heeft uberhaupt geen sprogs, dus Dennis meet in dit geval maar de lengte van de luff-lines. Als Erik vraag of de gemeten waarden 'goed' zijn, antwoord Dennis dat ze eigenlijk alleen maar gegevens aan het verzamelen zijn en naar de fabrikanten zullen sturen. Een beetje een farce wat mij betreft, maar goed, dit hebben we dan ook maar weer gehad.
Na de registratie nog een korte picknick met z'n Erik, Martijn en fam. en vervolgens brengt Erik ons (mijzelf en Martijn) omhoog na de start voor een trainingsvluchtje. Erik gaat vandaag niet vliegen, omdat ie net is aangekomen en maar weinig heeft geslapen.
Omdat ik inmiddels ruim een jaar op een mastloos toestel heb gevlogen en dat in het begin wel een hele overstap was, verwacht ik dat mijn eerste vlucht met mijn Sting 3 154, die ik weer uit het stof heb getrokken, super eenvoudig zal zijn. Niets is minder waar. De start is probleemloos, maar dan voelt het toch wel erg onwennig allemaal. Ik wordt heen en weer geslingerd, soms een beetje een gevoel 'voorover te vallen'. Ik kom nog een keer wat los, waarbij de zijkabels ontspannen en met een klap weer strak komen, dus misschien is het ook wel een beetje turbulent hier en daar, maar toch. Een eitje is het zeker niet, en ik sta dan ook al na 20 minuten op het officieele landingsterein in Dousard, waar ik al dolfijnend zo'n 300 meter te kort land. Valt dat even tegen, maar goed dat er nog een dag of twee trainingsmogelijkheden zijn voordat de competitie daadwerkelijk begint...
Zondag 22 juni 2014
Vandaag op het programma:
13:30 Safety briefing voor alle piloten
17:00 Openings ceremony (rond deze tijd wordt ook regen voorspeld)
Maandag waarschijnlijk een trainingsdag en dan dinsdag voor het echie (althans, dat denken we, aangezien er twee versies van het programma in omloop zijn.)
Vrijdag 20 juni 2014
Na 24 uur tuffen met de sleurhut, inclusief een schoonheidslaapje, kom ik tegen de middag aan op de camping Nubliere, direct aan de zuidkant van het meer van Annecy. Hadewych, die meedoet met de 'Womans' is er al ruim een dag, en heeft laten weten een andere camping te verkiezen vanwege de vele kindertjes, drukte en het lawaai van de grote weg naast Nubliere. Aangezien ik de camping van tevoren al betaald heb en het eigenlijk wel een perfecte camping vindt, zoek ik een mooi plekje en neem eerst maar een duik in het nog vrij koele, heldere meer. Het is hier zo rond de 30 graden met een heerlijk zonnetje, dus daar knap ik wel van op. Na afloop het landingsterrein maar even inspecteren, waar ik Hadewych tref, net terug van een mooi vluchtje. Behalve Hadewych nog vele andere bekenden en onbekenden nog even een handje geschud, oa Mart, Heather en Dennis Pagen.
Behalve Hadewych, bestaat het Nederlandse team uit Erik Honings, Martijn Doeland en mijzelf. Afgezien van Hadewych doen wij allemaal mee met de Sport class competitie. Geen van ons, of überhaupt iemand die ik ken heeft Martijn ooit ontmoet, aangezien hij in Bordeaux woont en ook pas een aantal jaren vliegt, dus dat wordt nog een verassing wat we voor iemand zullen treffen. Erik en Martijn vertrekken beide pas deze avond dus die zal ik morgen pas treffen bij de registratie. Erik kon pas laat weg, omdat zijn bus in reparatie was bij de garage
Zaterdag 21 juni 2014
Om half zeven s'ochtends krijg ik een SMS'je van Hadewych. Of ik misschien om 8.30 op HQ wil zijn, want dan opent de registratie. "Tering, waarom zo vroeg?" denk ik bij mezelf, en SMS terug: "Vooruit dan maar". Soms ben ik echt te aardig. Eenmaal op HQ blijkt dat de Franse organisatie er nog niet echt klaar voor is. Na een half uur wat rondlummelen en hier en daar een praatje maken begint het te lopen. Inmiddels heb ik van Erik een berichtje gekregen dat ie om een uur of 10 aan zou komen en ook van Martijn krijg ik een berichtje dat ie met zijn Franse vriendin en haar drie kinderen is aangekomen en naar HQ komt. Dit is wel een grote verassing, ik ging er even vanuit dat ie alleen zou komen. Zijn vriendin blijkt een vrolijk figuur en ook de kinderen gedragen zich helemaal top (eentje zoekt uit een zak M&M's alle oranje uit en geeft ze aan mij).
Regisratie bureaucratie
Na de registratie moeten we onze vliegers nog even opzetten in de gymzaal voor sprog-metingen ed. Mijn toestel heeft uberhaupt geen sprogs, dus Dennis meet in dit geval maar de lengte van de luff-lines. Als Erik vraag of de gemeten waarden 'goed' zijn, antwoord Dennis dat ze eigenlijk alleen maar gegevens aan het verzamelen zijn en naar de fabrikanten zullen sturen. Een beetje een farce wat mij betreft, maar goed, dit hebben we dan ook maar weer gehad.
Na de registratie nog een korte picknick met z'n Erik, Martijn en fam. en vervolgens brengt Erik ons (mijzelf en Martijn) omhoog na de start voor een trainingsvluchtje. Erik gaat vandaag niet vliegen, omdat ie net is aangekomen en maar weinig heeft geslapen.
Picknick in de schaduw
Omdat ik inmiddels ruim een jaar op een mastloos toestel heb gevlogen en dat in het begin wel een hele overstap was, verwacht ik dat mijn eerste vlucht met mijn Sting 3 154, die ik weer uit het stof heb getrokken, super eenvoudig zal zijn. Niets is minder waar. De start is probleemloos, maar dan voelt het toch wel erg onwennig allemaal. Ik wordt heen en weer geslingerd, soms een beetje een gevoel 'voorover te vallen'. Ik kom nog een keer wat los, waarbij de zijkabels ontspannen en met een klap weer strak komen, dus misschien is het ook wel een beetje turbulent hier en daar, maar toch. Een eitje is het zeker niet, en ik sta dan ook al na 20 minuten op het officieele landingsterein in Dousard, waar ik al dolfijnend zo'n 300 meter te kort land. Valt dat even tegen, maar goed dat er nog een dag of twee trainingsmogelijkheden zijn voordat de competitie daadwerkelijk begint...
Prachige uitzicht over het meer bij de wat krappe opbouw plaats
Zondag 22 juni 2014
Vandaag op het programma:
13:30 Safety briefing voor alle piloten
17:00 Openings ceremony (rond deze tijd wordt ook regen voorspeld)
Maandag waarschijnlijk een trainingsdag en dan dinsdag voor het echie (althans, dat denken we, aangezien er twee versies van het programma in omloop zijn.)
Abonneren op:
Posts (Atom)