dinsdag 8 juli 2014

Taak 6, Overschaduwd

Vrijdag 4 juli 2014

Ik had er even geen zin in, om over deze laatste dag van het WK te bloggen. Deze dag was overschaduwd. Niet door de wolken, er was plenty zonnenschijn, maar door het tragische overlijden van de Japanse rigid piloot, Masakazu Kobayashi. Rest in peace.

"This July 3rd, Masakazu Kobayashi, a 44 years old Japanese pilot, passed away after hitting a cliff in the Lake Annecy area at Lachat de Thônes. The organisers express their sorrow to Masakazu’s family and friends, and to the Japanese pilots. A police investigation is being held and will find out the causes of the accident."

Het bloggen van het incident is nu niet bepaald reclame voor de sport en wedstrijd vliegen. En dat is jammer, want het is zo mooi. Wedstrijd vliegen in het bijzonder: altijd een groot avontuur, je komt op fantastische plekken waar je als vrij vlieger niet snel heen zou gaan en verlegd je grenzen. Nu moet gezegd worden dat ik al een stuk of 20 wedstrijden heb meegedaan, maar zo bont als bij deze wedstrijd heb ik het in de verste verte nog niet meegemaakt. Een enkele keer een minor incident, maar dit WK lijkt wel vervloekt met de hoeveelheid ongelukken. Als er wat positiefs uit te halen valt, is het wel dat we er allemaal weer aan worden herinnerd dat we met een gevaarlijke, potentieel dodelijke sport bezig zijn. Dat gezegd hebbende, ben ik wel altijd van mening dat je het (bijna) net zo veilig kan maken als je zelf wilt, zolang je je eigen kunnen en dat van anderen (in een gaggle bijvoorbeeld) niet overschat. Dus: marges, marges, marges. Is een situatie te stressvol, ga 'm uit de weg. Te druk in de gaggle, kijk even verderop. Neem ruim voldoende afstand van de bergen. Okay, dan zak je een keer uit, who cares. Punten, ranking, klassement in wedstrijd vliegen? Totaal onbelangrijk en na een jaar weet al niemand meer wie wat had gedaan in een wedstrijd. Vluchten maken waar je voldaan op terug kan kijken, en dat hoeft niet eens iedere vlucht te zijn, een paar per seizoen is al heel wat. En zorgen dat je de dag na vandaag ook weer kan vliegen. Dat is waar het om draait.

Voor de volledigheid nog maar even de verrichtingen van de Nederlanders van de laatste dag:
De dag begon met een extreem duidelijke en laaghangende inversie (zie foto) vanwege een hogedrukgebied. Eigenlijk is deze inversie nooit helemaal goed opgelost, dus het was met z'n alle op ongeveer dezelfde hoogte pielen net voor de start. Voor de veiligheid had de organisatie ook nog eens besloten om onze startgate op half zes te zetten. Extreem laat en waarschijnlijk nauwelijks voldoende tijd om de taak te ronden voor de deadline van acht uur. Het maakte allemaal niet uit. Hadewych had al snel genoeg van de drukte en is gaan landen op Doussard. Ik, Martijn en Erik hebben het iets langer volgehouden, dik een uur, maar ook ons lukte het niet om in het drukke verkeer met extreem zwakke thermiek omhoog te klimmen. Maar we waren zeker niet de enige, het is slechts een aantal top piloten gelukt om een magere afstand van net over de 20 km te vliegen, dus het was ook gewoon geen goeie dag.

Zelden dat de inversie zo duidelijk zichtbaar is

Beetje ingezoomd op de inversie

De dagelijkse lunchpakketjes waren elke dag weer top-notch. Beter dan de broodjes kebab die we in Turkije voorgeschoteld kregen

Uiteindelijke ranking van de Nederlanders in de Sport Class: Araldo 21e, Erik 20e, Martijn 19e. Geen top prestaties, maar het moet gezegd worden dat we dat eigenlijk ook niet veel meer hadden kunnen verwachten, gezien de deelname van een tiental top piloten met dito materiaal. Terugkijkend was het toch een heel gezellige week en we hebben leuk kunnen vliegen in toch wel een van de allermooiste gebieden waar ik ook heb gevlogen. Met dank aan Erik, Martijn en Grace!

woensdag 2 juli 2014

Regen

Woensdag 2 juli 2014

Regen...

Morgen waarschijnlijk de laatste vliegdag. Volgens Mart Bosman wordt het de beste dag van het hele WK!

Taak 5: Zwakke zooi

Dinsdag 1 juli 2014

Vandaag wil de organisatie eens wat anders voor ons: we gaan naar Semnoz een uitgestrekte berg ridge 50 minuten rijden van hier. Vorig jaar ben ik hier toevallig al een keer geweest, dus ik ken de omgeving een beetje. Wat kennis van het gebied helpt altijd wel.

Semnoz: opbouwen tussen de koeien

Alternatieve "dixies"

Op de achtergrond de besneeuwde Mont Blanc met de top in de wolken

Ruime landingsmogelijkheden in het dal voor de Semnoz

Omdat er gisteren twee toestellen tegen elkaar zijn gevlogen, neemt de organisatie de beslissing alle groepen zoveel mogelijk te scheiden in de lucht, door middel van het zetten van verschillende starttijden. Helaas betekent dat dat wij pas een start gate hebben om 16:15. Erg laat, en het zal dan ook niet meevallen om de taak van ongeveer 58 km nog te ronden voor het einde van de dag. Bovendien is er later op de dag cirrus voorspeld, dus alle thermiek zal uitdoven.

Zelf ben ik altijd erg voorzichtig met het vliegen in grote groepen en probeer het vliegen in grote gaggles liever te vermijden: erg stressvol, plus ik wil nog langer leven. Als ik om 16:00 een twintigtal sport class piloten voor de start zie jojo-en: met z'n allen in de laag tussen 50 meter onder de start en 50 meter boven de start, besluit ik dan ook maar het zekere voor het onzekere te nemen en te wachten de lucht in te gaan tot het wat rustiger is. Een minuutje na de start gate ga ik dan ook maar de berg af. Het is inmiddels wat rustiger en bovendien is de start cylinder maar 800 meter verderop, dus ver lig ik niet achter op de meeste.

Direct na de start moeten we een flinke kloof over, een paar kilometer breed, waar de kans op lift nihil is. Met een geringe vertrekhoogte vlieg ik zuinig en concentreer me op het vinden van de beste lijnen. Ik probeer een optimale snelheid aan te houden om zo weinig mogelijk te zakken. Erik vlieg vlak achter me aan en Martijn is reeds een paar kilometer voor ons.

Aan de overkant, toch best wel laag al, pik ik al snel wat op, maar het is vandaag wel extreem zwak allemaal. Gelukkig is het allemaal makkelijk te centreren en het lukt me zelfs om een swift eruit te thermieken! Eenmaal boven de ridge wordt het steeds drukker in mijn bel en kan niet meer lekker mijn eigen rondjes draaien. Dan maar verder vliegen. Overal op deze ridge zie ik wel mensen te draaien, dus ik heb er wel vertrouwen in verderop wat op te pikken.

Twee kilometer voor het eerste keerpunt komen we Martijn weer tegen, die het keerpunt al heeft en met z'n drieen draaien we een stuk omhoog. Met wat nuttige tips van Martijn gaan Erik en ik op weg naar het keerpunt en vliegen daarna weer terug naar het begin van de kloof, waar we nogmaals overheen moeten.

Op dit moment is het allemaal niet veel soeps meer. Veel schaduw door de cirrus en super zwak, varierend tussen de +0 en +0.5 m/s lift. Ik probeer er toch maar het beste van te maken en draai naar 1400 meter, waar het dan toch echt over is en ik de steek maar waag.

Aan de overkant, flink laag, is uitsluitend schaduw. Boven het landingsterrein van Gruffy zie ik een vijftal delta's langzaam draaien. Dat is mijn laatste kans. Ruim onder de gaggle kom ik aan en dan gaat het toch weer omhoog. Echt best gaat het niet, maar uiteindelijk, naar veel gezoek en gepruts lukt het me dan toch op starthoogte te komen. Nog 100 meter erbij en ik kan over de berg naar de kam erachter richting het volgende keerpunt over het meer.

Helaas die honderd meter is mij niet gegund en ik besluit maar verder over de kam te vliegen richting Annecy, waar de berg steeds lager en lager wordt en ik misschien op een geven moment er toch wel overheen kan. Echter, ik daal sneller dan de kam en vlak bij Annecy, direct naast de CTR, sta ik bij Martijn op een mooi veldje. Erik heeft dezelfde strategie toegepast, maar is uiteindelijk wel over de kam weten te komen, maar is direct daarna aan de achterkant uitgezakt, pal naast het meer van Annecy.

Tot onze verassing blijken wel vrijwel allemaal dezelfde afstand te hebben gevlogen: ik 26.0, Martijn 26.1 en Erik 26.8 km. Een nog grotere verassing is dat de winnaar van vandaag slechts 32 km ver is gekomen. Dus ondanks de slechte dag toch bepaald geen slechte prestaties van het Nederlandse Sport Class team. In het dagklassement zijn we 8e, 10e en 11e geworden voor een aantal top-piloten en daar zijn we toch wel trots op!

Meer mooie filmpjes van het WK hier en hier

dinsdag 1 juli 2014

Vierde taak: Goal!

Maandag 30 juni 2014

Half elf laden we de vliegers op mijn auto. Het toestel van mij is zeik en zeik nat, want het heeft een etmaal flink lopen plenzen. Martijn en Erik lijken er weinig vertrouwen in te hebben dat het een mooie vliegdag wordt vanwege al dat vocht, maar ik heb in Greifenburg vaak zat gezien dat zelf na flink veel regen er de volgende dag toch nog mooie vlieg condities waren.

10:30, de wolkenbasis is nog niet wat het moet zijn.

Een uur later, om 11:30 ziet het er al een stuk leuker uit.

De taak van vandaag

En vreemd genoeg is tegen de tijd dat wij moeten starten voor de verandering niet alles in schaduw gehuld. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. We draaien dit keer dan ook alle drie makkelijk omhoog. Tegen de tijd dat we op wolkenbasis zitten met z'n drieën zijn er nog twintig minuten te gaan. We moeten weliswaar nog 5 km naar de start cirkel vliegen en weer omhoog komen, maar dat is in 10 minuten zeker te doen.

Niet voor Martijn en mij, zo blijkt. Bij "de tweede tand", een steil stuk uitstekende rots, waar ik op alle voorgaande taken te laag aankwam en steeds uitzakte, kom ik voor de verandering een keer hoog over vliegen. Het maakt weinig uit. Het enige wat ik er tref zijn smerige turbulente rot bellen, waar ik maar geen grip op krijg, en langzaam maar zeker verliezen we steeds meer hoogte. Erik is in de tussentijd naar boven gespeerd en is onder de wolken aan het wachten op de start om 15.00.

800 meter onder wolkenbasis piept m'n vario dat het zover is. Saved by the bell, want als ik nog veel langer op deze plek was gebleven stond ik waarschijnlijk weer op het parapente veld. Ik zit op dat moment in de entry cirkel en ben van plan maar te starten en terug te vliegen naar de start berg waar ik eerder makkelijk hoogte won.

Ik vlieg de cilinder uit en ga op weg naar het eerste keerpunt, dat buiten de cilinder ligt. Na een kilometer vraag ik me af of ik nu eigenlijk wel een valide start heb gemaakt, of dat ik eigenlijk impliciet de cirkel in had moeten vliegen. Op de grond is het geen enkel probleem om bijvoorbeeld hele reglementen uit m'n hoofd op te dreunen, maar tijdens fysieke inspanning blijkt het analytisch denkvermogen steeds weer allerbelabberst. Ik kies voor zekerheid en vlieg terug naar de cilinder. Dit keer geeft mijn vario een geluidssignaal zodra ik de start cilinder invlieg, dus ik ben maar wat blij dat ik nog even terug ben gegaan.

Zonder een meter afgelegd te hebben al een kwartier achterstand... maar goed, nu dus echt op weg.

Terug vliegende naar de start heb ik halverwege een lekkere bel en eenmaal op wolkenbasis kan ik het meer over. Ik probeer nog een kleine omweg onder een wolk door maar die geeft me helaas niets. Dan maar door en aan de overkant op de richel wat proberen te vinden.

Erg hoog kom ik niet aan en ik moet gelijk in survival modus. Een kwartier klooien...1050 meter heb ik nog op een gegeven moment, slechts een paar honderd meter boven het dal. Plotseling lijk ik wat fatsoenlijks te hebben gevonden. Ik bijt me in de bel vast en draai scherp in kleine rondjes om de bel maar niet te verliezen... en wolkenbasis... pfff, overleefd.

Vanaf dat moment gaat het eigenlijk van een leien dakje. De ene naar de andere goeie bel komt op mijn pad zonder veel gezoek. Via de start berg ga ik terug richting de tand om de turbulentie van dat onding zoveel mogelijk te vermijden.

Voor de derde keer moeten we het meer over. Daar tref ik Erik weer. Daar waar ik de eerste maal lang heb lopen zoeken bij deze berg en hij snel kon ronden, is het ditmaal omgedraaid, zodat ik de achterstand weer heb kunnen inlopen.

Ik draai de laatste bel tot wolkenbasis en heb een glijgetal van 1 op 6.5 naar goal. Zelfs met een Sting moet dat te halen zijn denk ik dan, ook al moet ik eerst nog een stuk tegen de wind in.

Halverwege nog 1 op 5.5. Dat gaat de goede kant op, dus ik gooi het gas erop. Op 100 meter hoogte kom ik goal. Yeah!

Erik blijkt een minuut of 6 sneller te zijn en Martijn komt ruim een half uur na mij op goal. Uiteindelijk blijkt dit geen zak uit te maken, want geen van ons krijgt tijdspunten, aangezien we er meer dan twee maal zo lang over hebben gedaan als de winaar (1 uur 4 min. in vergelijking met mijn tijd 2 uur 20 min.). Het belangrijkste is dat we alle drie goal hebben weten te behalen: we are a happy bunch!

Vandaag kebab, het geheim voor goede vlieg presentaties, gegeten, dus dat belooft wat voor morgen...

maandag 30 juni 2014

Vierde taak

Maandag 30 juni 2014

Na twee rustdagen, een met veel wind en een met bakken met regen, lijkt het erop dat we vandaag weer van start kunnen. Het is nog wel een natte boel op de camping, want het heeft de hele nacht doorgeregend, maar het zonnetje schijnt al lekker. Volgens de weerman ziet het er goed uit met een wolkenbasis tot waarschijnlijk 1900 meter en goede thermiek. Wel kans op uitsmering/overcast (alweer) en het is erg koud op wolkenbasis (1 graden volgens XC-Skies), dus ik pak mijn Nieuw Zeelandse schapenwol truitje er maar weer bij.

Wordt vervolgd...

zaterdag 28 juni 2014

Rustdag

Zaterdag 28 juni 2014

Vandaag een rustdag: er wordt 50 km per uur wind voorspeld en vanavond regen tot morgenmiddag (dus ook morgen waarschijnlijk geen taak of iets kleins aan het einde van de middag).

Om 11:00 wordt er een open discussie georganiseerd over de toekomst van de sportclass. Is dit bedoelt voor top piloten of zou dit gelimiteerd moeten worden tot nieuwe piloten of piloten die al sport class wedstrijden vliegen? Limitaties bedenken voor het gebruikte materiaal of niet (geen carbon, maximale aspect ratio, etc.). Evenveel meningen als aanwezigen. Het enige waar we het een beetje over eens zijn is dat het van groot belang is dat er nieuwe piloten worden aantrokken door de sport class wedstrijden, wat met veel succes gebeurt in onder andere de USA.

Vanavond op het programma: bring your own meat BBQ met een bandje en wat al niet meer...

Erik houdt onze worstjes in de gaten

En hier nog een mooi filmpje van de openingsceremonie en de eerste taak.

Derde taak: ploeteren

Vrijdag 27 juni 2014

Vandaag "it will be sunny", zegt de meteoman, maar met kans op afscherming door hoge cirrus bewolking tussen 13:00 en 14:00. Daarom een iets kortere taak van net over de 60 kilometer.

Martijn legt uit

Rigids kieken

De rigids en de vrouwen starten voor ons, maar gaan maar langzaam omhoog. Toch zien we niemand echt uitzakken, dus zodra ons startwindow wordt geopend, gaan we na enige twijfel toch ook maar de lucht in. Martijn is eigenlijk de enige van de Nederlanders die redelijk snel omhoog komt. Voor mij, Erik en Hadewych staat deze dag in het teken van oneindig lang ploeteren zonder ergens te komen.

De bellen zijn wel te centreren, maar na een rondje of drie zijn ze steeds weer verdwenen. Dus het is met een hele groep piloten van hot naar her, steeds weer langzaam omhoog klauteren en de hoogte weer verliezen op weg naar de volgende thermiek marker. Van mijn lotgenoten die op dit moment voor de start zitten lukt het slechts een enkeling om boven de ridge uit te komen. In de tussentijd horen we dat Martijn al op 25 km van het parcours zit...

Na anderhalf uur, waar Erik en ik tussendoor nog snel even de startcylinder hebben gepakt, is er plotseling een momentje dat het wat beter is en de hele bubs van 10 delta's en evenzoveel parapenters (de start voor vrijvliegers is op dit moment ook weer opengesteld, dus het wordt drukker en drukker) gaan in een grote gaggle omhoog tot zo'n 2000 meter, wat nog ruim onder de hoogte is van de gaggels in de verte. Maar met deze hoogte lukt het Erik en mij wel het eerste keerpunt te halen bij de hogere kam achter de start.

De lift waar ik op gerekend had bij deze kam blijft echter uit, en noodgedwongen moeten we terug richting het dal vliegen, waar ik uiteindelijk weer op starthoogte aankom. Dan begint het spelletje opnieuw. Langzaam klimmend, tot uiteindelijk 1600 meter begin ik er een beetje genoeg van te krijgen. Alles geprobeerd, vlak draaien, stijl draaien, bij de rots, links, rechts, bij het meer, niets werkt. De schaduw opwerpende cirrus helpt ook al niet erg mee. En als wat je doet niet werkt, heb ik geleerd, moet je wat anders proberen.

Erik heeft het inmiddels opgegeven en is geland op het officieele landingsveld in Doussard, waar hij wordt aangekondigd bij de landing "Team Hollande: Messieur Honings". Ik besluit verder te vliegen naar de " tweede tand" (never give up, never surrender, Zoltar!), wetende van de eerste twee taken dat als je daar te laag aankomt je waarschijnlijk geen lift vindt, maar goed, je moet wat. Helaas resulteert deze strategie als verwacht in wederom in het uitzakken en een landing op het parapente veldje.

Ik kan een lift terugkrijgen met de Amerikanen dus ben dit keer mooi op tijd terug. Martijn blijkt na zijn eerste spurt ook niet veel verder gekomen te zijn dan hij al was, maar toch goed gedaan voor een beginner (zijn eigen woorden) met pas vier vluchten op zijn toestel (Seedwings Spider). Bij het uitlezen blijk ik 9961 meter te hebben gevlogen van de taak. 39 minder dan minimum distance: ik kan me niet herinneren ooit zo lang te hebben geploeterd zonder ook maar iets te bereiken.

Er is ook nog positief nieuws te melden: vandaag was een hele goede training in gaggle vliegen voor mij. En niet minder belangrijk: het hele Nederlandse team staat wederom veilig aan de grond, wat helaas niet voor alle deelnemers gezegd kan worden (inmiddels drie deelnemers met botbreuken).